NEFES

Bizim benzer acılarımız vardı belki sırf bu yüzden birbirimize bağlandık. Zamanla acımız geçti ya da biz acıya alıştık birbirimize alıştığımız gibi.

Zaten hayatımız iyi çekilmiş bir filmin ikinci çekiminden ibaretti ve bu çekim çok kötüydü. Bir sinema filminin korsan versiyonu . İzlemeye istek duyulmayan, cızırtılı.

Ben gidiyorum demeden gitti. Hiç ummamıştım böyle ani olacağını. Ani ve kesin bir çırpıda. Haber dahi vermeden gitti. Yakışmamıştı.

O gittikten sonra bir müddet kendime gelemedim. Küçük bir travma diyeceğim hiç ama hiç değildi büyük bir buhrandı yokluğu. Elinden en sevdiği oyuncağı alınmış beş yaşındaki çocuklara dönmüştüm. Aradım onun yokluğunu dolduracak bir şey aradım bulamadım hemen. Arandım tarandım geçmişe döndüm geleceğe baktım yoktu onun yerine koyacağım hiçbir şey yoktu. Belki benim en büyük hatamdı onu tüm dünyam yapmam. Neden böle yapmıştım. Neden hiç benim olmayacak bir adamı bu kadar çok sevmiş bu kadar çok sahiplenmiştim. Bizimki aşk bile değildi. Yaralarımızın birer tuzlu pansumanı olmuştuk.

Çok ama çok sevdiğimi sonra daha bir anladım. Onun hiç sevmediğini anladığım zamana denk düştü bu. Sanırım bu hikayede aptal başrol bana düşmüştü. Esas adam hem zeki hem de delice sevilen ama sevmeyendi. Gülümsedim. Taşlar yerine oturmuştu. Amerikayı yeniden keşfettim sanki halime güldüm katılırcasına.

Hastalığı teşhis etmiş doktor gibi kendime güvenim geldi. Evet belki sevilmeyendim ama sevendim bu da yeterdi. Ve bir şey daha.

Nefes geldi. Kumral saçları dümdüz ve incecikti. Yüzünde çikolata izleri ile gülümserken anladım onun sarı kumlarla çevreli yeşil gözlerinde gördüm geleceği. Ve hayatımın anlamını.

O, Nefes ile beni bir başıma bırakıp gitmişti. Değer miydi gidişine değmezdi.

Bizim eş sevinçlerimiz vardı ama o görmemişti.

Bir gün döndü. Hiçbir şey olmamış gibi.

Bu kez ben geliyorum bile demeden döndü. Şaşırmadım zaten o ne yapsa şaşırmazdım artık. Nefes'e sarıldım.

"Anne " dedi
"Babama hoş geldin demeyecek misin?"

Gülümsedim.

"Hoş geldin canım"

(devam edecek)