VUSLAT

adını iki kere söylüyordum
kalbim ısınıyordu
ve karanlık geceleri maviye boyuyordu sesin

yüzünü düşlüyordum
parmaklarımı tek tek gezdirdiğim
ve dudaklarını fısıltılı

en çok ensemdeki nefesini düşlüyordum
içimi eriten
ne çok düşlüyordum seni

ne çok özlüyordum
sevmek değildi bu olamazdı

ben seninle yaşıyordum
sen bensiz

seni sevmeyi seviyordum
seni düşünmeyi

adını iki kere söylüyordum
üçüncüde içimde bir ateş yanıyordu
gitmiyordu

bu özlem bir türlü vuslata ermiyordu.