ÖZLÜYORUM

eğer bilseydim en başta;
kadermiş bu,
kendimi benden çıkarır seninle çarpar aşka bölerdim.
ama sen yine özlemezdin benim gibi.
çünkü benim kaderim bu.
doğduğum gün yazılmış.
seninse aydınlığa bir çivi gibi çakılmış.

dudak izlerini bıraktığın tüm coğrafyalarda
her dilde beni duyacaksın o ben olmasamda.
ve hep birilerini özleyeceksin.
bir gün belki beni.
tek bir an bile.

ben seni balığın denize olan muhtaçlığı ile özlüyorum.
deniz kızınım senin başka adlarla taçlandırdığın.
kış günü çınar ağacının tek bir yaprağa hasreti ile özlüyorum seni.
senin sonbaharı sevme nedenin kadar.

bir düşe vuruyorum kendimi
bir yaz gecesi tepemde ay bir yıldız kayıyor.
seni o yıldıza sarar gibi özlüyorum.
seni diliyorum.

ağırlığım beni daha çok vuruyor.
yürürken aklımdan atamıyorum seni.
ağırlığımca özlüyorum.
su gibi özlüyorum seni.
su gibi.
susuzluğumsun.


kader midir bilemedim.
hep özledim.
düne dair ne varsa.
sana dair.
tanımadığım halde seni özledim.

sesinin dokusunu özledim.
ve günleri saydığımı fark ettim en çok.
bir hafta olmuş sesini duyalı
ismimi senden duyalı.
koca bir hafta.

sonra onlarca kez seni içimde duydum ama aynı değildi hemde hiç.
dudaklarını okuma imkanım yok ki.
kendi kendime düşünüyorum.

bir hayali özlüyorum.
evet acı ama gerçek.
aklımdan seninle hiç paylaşmayacağım cümleler geçiyor.
susuyorum.

hiç tanımadığım birini özlüyorum.
geçmişi bugüne ekliyorum.

aslında tanıdığım ama hiç dokunmadığım.